Zwaar leven - Amelie Albrecht

Onder het motto 'een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd' boeken we hier thuis regelmatig al eens een comedyshow. Dit jaar kozen we onder andere voor Amelie Albrecht, voornamelijk onder lichtelijke dwang van mij. Ik heb Amelie al vaak bezig gezien op televisie (o.a. bij Gert Verhulst en James Cook) en ik lig regelmatig plat van het lachen met haar. Ze moet haar mond nog maar opendoen, en ik ben vertrokken. Hoog tijd dus dat ik haar eens live aan het werk zag.

In haar zaalshow 'Zwaar leven' heeft Amelie het over, zoals de titel al doet vermoeden, haar zwaar leven. Ze heeft het over alle dingen die haar ergeren in haar dagelijks bestaan. Dit gaat van avocado's over kinderen naar mannen die tijdens de seks vragen 'waar mag ik klaarkomen?'.

De sfeer werd al snel gezet toen Amelie opkwam in een rood kostuum dat er redelijk gelijkend uitzag qua stof als de stof van het decor. Haar openingszin was 'Ja ik had stof over van den decor, het leven is duur ze mannekes'. Heel de zaal lag onmiddellijk plat van het lachen.

Het beste moment van de voorstelling was voor mij het moment toen Amelie bezig was over mannen die tijdens de seks aan hun partner vragen 'waar mag ik klaarkomen?'. Toen Amelie in geuren en kleuren bezig was over dit onderwerp werd mijn aandacht kort afgeleid door het koppel naast mij in de zaal. De man vroeg net iets te luid aan zijn vrouw: 'Is dat zo'n rare vraag schat, ik vraag dat toch ook altijd?' Enkele mensen waaronder mezelf hadden dit natuurlijk gehoord en op dat moment heb ik zo hard mijn best moeten doen om niet te beginnen schateren, dat zou misschien wat gênant geworden zijn voor die man...

Al bij al heb ik denk ik nog nooit zo hard gelachen tijdens een comedyshow. Amelie haar gedachten lijken op bepaalde momenten wel gestolen uit mijn eigen hoofd. Ik ben heel blij dat ik deze show gezien heb. Zeker een aanrader dus om eens naar een show van haar te gaan kijken!

---

Bijlage: mijn ticket

Adem - Filiep Bataillie

Eind augustus 2021: mama vraagt mij of ik zin heb om op 10 oktober mee te gaan naar een lezing van Dr. Filiep Bataillie over zijn ervaringen doorheen de coronacrisis. Ik twijfel, want ik heb het gevoel dat ik al meer dan genoeg coronanieuws gehoord heb. Maar ergens intregeert het mij wel om eens de kant van het zorgpersoneel te horen te krijgen. Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn non-interesse. 'Ja mama, ik ga mee! Boek maar een kaartje voor mij.'

Zondagavond 10 oktober kwamen we aan in een overvolle bar in 'Het vierde oor' te Teunenberg. Voor mij was het lang geleden dat ik zo dicht bij zoveel onbekende mensen had gestaan. Het begin van de voorstelling kwam dus voor mij geen seconde te vroeg, want helemaal stond ik daar toch niet op mijn gemak.

De voorstelling 'Adem' was een monoloog geschreven door Dr. Filiep Bataillie zelf. Dr. Bataillie is hoofdarts in het AZ Herentals en heeft dus de coronacrisis van heel dicht bij meegemaakt (en dat doet hij nu nog steeds natuurlijk). De voorstelling begon met zijn laatste reis naar Frankrijk, net voor de lockdown in maart 2020. Ik werd onmiddellijk teruggekatapulteerd naar die periode: die periode waarin we allemaal nog wat lachten met corona.

Het verhaal ging verder, en Dr. Bataillie vertelde over alle opstakels waarop hij is gebotst tijdens die eerste golf. Ik trok met momenten grote ogen: ongelooflijk hoe het zorgpersoneel dit heeft overleefd, alleen maar respect.

Na ongeveer 40 minuutjes viel ik volledig uit de lucht. Dr. Bataillie vertelde dat ook hij corona kreeg. Hij nam ons mee door de lijdensweg die hij heeft afgelegd, hoe zijn leven echt aan een zijden draadje hing met momenten. Op dat moment werd het volledig donker in de zaal en werden er filmpjes getoond van zijn vrienden en familie die hem moed wilden inspreken op het moment dat hij vocht voor zijn leven.... mijn tranen kon ik op dat moment niet tegenhouden.

Toen ik na de voorstelling buitenkwam, was ik oprecht sprakeloos. Veel dingen bleven door mijn hoofd spoken. Wat me vooral is bijgebleven is het verdriet en de angst van Dr. Bataillie eenderzijds als arts en anderzijds als patiënt. Sinds deze voorstelling heb ik nog meer respect gekregen voor het zorgpersoneel en besef ik nog meer dat gezondheid nog steeds boven alles gaat.

Denk je nu bij jezelf 'jammer dat ik dit gemist heb'? Wel dan heb ik misschien toch een oplossing... Via dit korte fragmentje (geplaatst door Boeken cafe op youtube, ik heb dit niet illigaal gefilmd ;) ) krijg je misschien een beeld van de sfeer die heerste tijdens de voorstelling.

Kort fragment 'Adem'

Daarnaast heeft Dr. Bataillie er ook voor gekozen deze voorstelling in boekvorm uit te brengen. Het boek is ondertussen ook online te bestellen via deze link: https://boeken.cafe/boek/adem-filiep-bataillie/ . Ik ga zelf het boek zeker aankopen om 2 redenen. Eenderzijds vermoed ik dat ik soms nog wel eens geconfronteerd ga moeten worden met de gruwel van corona en daar is dit boek perfect voor: zo word ik terug met mijn voetjes op de grond gezet. Anderzijds is dit boek perfect om later, als we oud en versleten zijn, aan onze (achter-)kleinkinderen te kunnen laten zien wat voor een rare tijd wij hebben meegemaakt toen we jong waren.

Het boek Adem werd ook voorgesteld in een online boekvoorstelling die ik hieronder ook nog even zal linken.

Online boekvoorstelling 'Adem'

Om in de sfeer te blijven, wens ik jullie allemaal een gezond 2022, want gezondheid is toch nog steeds het belangrijkste wat er is.

---

Bijlage: mijn toegangsticket

Wij - Elvis Peeters

Ik geef toe, ik was een beetje angstig. Maar tegelijkertijd ook getriggerd over dit boek. Toen in de les Nederlands beslist werd dat we het boek 'Wij' door Elvis Peeters gingen lezen voelde ik heel wat emoties opborrelen in mezelf. Ik keek er enigszins naar uit om dit boek vast te nemen en te lezen, en anderzijds was er toch ets dat me tegenhield...

Het is het begin van de zomer. Een vriendengroep bestaande uit acht jongeren - vier jongens en vier meisjes - wil genieten van de zomer, het mooie weer en het jong zijn. Heel normaal denkt u? Correct. We herinneren ons allemaal die mooie zorgeloze zomers nog wel. Maar dit groepje jongeren gaat wel heel erg ver in hun zorgeloosheid. Ze vormen een soort van geheim clubje, een clubje waar geen pottenkijkers aan te pas komen.

Het verhaal van deze jongeren begint op een brug voor een 'onschuldig' experiment. De meisjes zwaaien naar de automobilisten, maar dit zwaaien wordt steeds uitdagender: ze gaan zo ver dat ze hun rokjes optillen en zo een enorme kettingbotsing veroorzaken. En dit is nog maar het begin van het verhaal, niets houdt de jongeren tegen in het aftasten van hun grenzen: prostitutie, seks met dieren, ... noem maar op, deze vriendengroep doet het allemaal. Het concept grenzen verleggen krijgt in deze roman een heel andere betekenis.

Jos Verlooy schrijft al jaren onder het pseudoniem Elvis Peeters. Eerst alleen, later ook als schrijversduo samen met zijn vrouw, Nicole van Bael. Zijn roman 'De ontelbaren' uit 2005 werd genomineerd voor de Libris Literatuurprijs, en ook voor zijn roman 'Dinsdag' uit 2012 kreeg hij veel lof. 'Wij' schreef hij in 2009 samen met zijn vrouw. In 2018 werd het boek ook verfilmd.

De gevoelens die ik had voor het lezen van het boek, kwamen terug tijdens het lezen van het verhaal. Na het lezen van de eerste hoofdstukken was ik oprecht gedegouteerd en heb ik het boek voor enkele dagen weggelegd. Maar ergens in mijn achterhoofd bleef het verhaal toch spoken, en uiteindelijk heb ik het boek er terug bijgenomen na enkele dagen. Het boek is hard, dat is niet te ontkennen: de verhalen zijn heftig en expliciet en soms bijna ongeloofwaardig in mijn ogen. Maar toch heeft het boek iets waardoor je wil verderlezen. Ik bleef vooral nadenken over mijn leven toen ik deze leeftijd had en ergens was ik ook gewoon heel benieuwd naar de volgende stap die de groep zou zetten.

Wat ik wel merkte bij het lezen van dit boek, is dat ik soms het verhaal niet helemaal meehad. Ik was soms echt te hard aangedaan om mijn gedachten bewust bij het verhaal te houden. Hierdoor viel ik bij de bespreking van de literaire bouwstenen op bepaalde momenten uit de lucht, bepaalde dingen heb ik gewoon echt niet meekregen in het verhaal. Zo kon ik bevoorbeeld niet zeggen uit hoeveel jongeren de groep nu eigenlijk bestond en had ik helemaal niet door hoeveel vertelperspectieven er nu eigenlijk aan bod zijn gekomen. Ik ben dan ook heel blij dat we in groep het verhaal nog eens helemaal uitgespit hebben. Tijdens de bespreking ben ik er echt achtergekomen dat dit verhaal heel wat meer lagen bevat dan hetgeen ik in eerste instantie zag.

Raad ik het boek aan? Ja! Maar weet waar u aan begint.