Wij - Elvis Peeters

Ik geef toe, ik was een beetje angstig. Maar tegelijkertijd ook getriggerd over dit boek. Toen in de les Nederlands beslist werd dat we het boek 'Wij' door Elvis Peeters gingen lezen voelde ik heel wat emoties opborrelen in mezelf. Ik keek er enigszins naar uit om dit boek vast te nemen en te lezen, en anderzijds was er toch ets dat me tegenhield...

Het is het begin van de zomer. Een vriendengroep bestaande uit acht jongeren - vier jongens en vier meisjes - wil genieten van de zomer, het mooie weer en het jong zijn. Heel normaal denkt u? Correct. We herinneren ons allemaal die mooie zorgeloze zomers nog wel. Maar dit groepje jongeren gaat wel heel erg ver in hun zorgeloosheid. Ze vormen een soort van geheim clubje, een clubje waar geen pottenkijkers aan te pas komen.

Het verhaal van deze jongeren begint op een brug voor een 'onschuldig' experiment. De meisjes zwaaien naar de automobilisten, maar dit zwaaien wordt steeds uitdagender: ze gaan zo ver dat ze hun rokjes optillen en zo een enorme kettingbotsing veroorzaken. En dit is nog maar het begin van het verhaal, niets houdt de jongeren tegen in het aftasten van hun grenzen: prostitutie, seks met dieren, ... noem maar op, deze vriendengroep doet het allemaal. Het concept grenzen verleggen krijgt in deze roman een heel andere betekenis.

Jos Verlooy schrijft al jaren onder het pseudoniem Elvis Peeters. Eerst alleen, later ook als schrijversduo samen met zijn vrouw, Nicole van Bael. Zijn roman 'De ontelbaren' uit 2005 werd genomineerd voor de Libris Literatuurprijs, en ook voor zijn roman 'Dinsdag' uit 2012 kreeg hij veel lof. 'Wij' schreef hij in 2009 samen met zijn vrouw. In 2018 werd het boek ook verfilmd.

De gevoelens die ik had voor het lezen van het boek, kwamen terug tijdens het lezen van het verhaal. Na het lezen van de eerste hoofdstukken was ik oprecht gedegouteerd en heb ik het boek voor enkele dagen weggelegd. Maar ergens in mijn achterhoofd bleef het verhaal toch spoken, en uiteindelijk heb ik het boek er terug bijgenomen na enkele dagen. Het boek is hard, dat is niet te ontkennen: de verhalen zijn heftig en expliciet en soms bijna ongeloofwaardig in mijn ogen. Maar toch heeft het boek iets waardoor je wil verderlezen. Ik bleef vooral nadenken over mijn leven toen ik deze leeftijd had en ergens was ik ook gewoon heel benieuwd naar de volgende stap die de groep zou zetten.

Wat ik wel merkte bij het lezen van dit boek, is dat ik soms het verhaal niet helemaal meehad. Ik was soms echt te hard aangedaan om mijn gedachten bewust bij het verhaal te houden. Hierdoor viel ik bij de bespreking van de literaire bouwstenen op bepaalde momenten uit de lucht, bepaalde dingen heb ik gewoon echt niet meekregen in het verhaal. Zo kon ik bevoorbeeld niet zeggen uit hoeveel jongeren de groep nu eigenlijk bestond en had ik helemaal niet door hoeveel vertelperspectieven er nu eigenlijk aan bod zijn gekomen. Ik ben dan ook heel blij dat we in groep het verhaal nog eens helemaal uitgespit hebben. Tijdens de bespreking ben ik er echt achtergekomen dat dit verhaal heel wat meer lagen bevat dan hetgeen ik in eerste instantie zag.

Raad ik het boek aan? Ja! Maar weet waar u aan begint.