De Volksjury: de meest spraakmakende moordzaken op een onverantwoorde manier verteld

EINDELIJK!!!!

Eindelijk heb ik dit boek kunnen lezen. Ik had dit boek al een tijdje in mijn bezit. Het stond maar te wachten op mijn boekenkast, tussen die 20 anderen, tot ik het eindelijk een keertje zou vastnemen. Maar het is me gelukt!

Ik ben al een tijdje grote fan van Laura en Silke. Ik denk dat ik een tweetal jaar geleden hun podcast heb ontdekt, en ik ben sindsdien niet meer gestopt met luisteren. Onlangs had ik zelfs tickets gescoord om aanwezig te zijn bij een opname, maar door corona werd dit toch nog afgelast...

In hun podcast hebben Laura en Silke het over (onopgeloste) moordzaken. Ze doen dit op een ludieke en luchtige manier én met een fles cava die op het einde van de aflevering leeg moet zijn.

Veel mensen vroegen mij of het als luisteraar van de podcast wel 'nuttig' was om het boek aan te kopen, aangezien heel wat zaken die in het boek behandeld worden ook al aan bod kwamen in de podcast. Ik vind het boek absoluut een meerwaarde. Oké, het klopt dat je vaak al weet waar de zaak over gaat, maar als extra aspect gingen de dames telkens een expert interviewen. Zo werd er bijvoorbeeld een griffier geïnterviewd over hoe bewijsstukken bewaard worden, een professor in de genetica werd bevraagd over DNA-onderzoek, en last but not least, de ondertussen overleden Peter R. De Vries werd geïnterviewd over undercoveroperaties. 1 voor 1 waren dit zeer interessante onderwerpen waar ik ook echt iets van heb bijgeleerd.

Het was voor mij, ik schaam mij een beetje om dit te zeggen, de allereerste keer dat ik een non-fictie boek las. Ik was altijd bang dat ik van een non-fictie boek niet ging kunnen genieten en ik het gevoel ging hebben dat de inhoud 'leerstof' was. Ik moet toegeven dat dit voor mij bij dit boek totaal niet zo aanvoelde, maar misschien is dat dan voornamelijk omdat dit onderwerp 1) sterk aansluit bij mijn persoonlijke interesse en 2) dit in de verste verste niet gelinkt is aan mijn opleiding.

Het lezen van dit boek heeft me dus wel geleerd dat ik non-fictie zeker opnieuw een kans mag geven.