De jongen zonder naam - Bettie Elias

Toen ik dit boek in de leeslijst voorbij zag komen, was ik onmiddellijk verkocht. Ik weet niet wat ik heb met WO II en de jodenvervolging, maar het onderwerp triggert mij enorm. Ik heb al heel wat boeken gelezen over dit onderwerp en elke keer opnieuw raakt het mij diep.

Het boek vertelt het verhaal van de 12-jarige Samuel, die wordt opgepakt in Antwerpen en naar Kazerne Dossin in Mechelen wordt gebracht. Het boek maakt gebruik van het vertelperspectief van de ik-verteller, iets wat voor mij een grote meerwaarde is in dit verhaal: je ontdekt echt samen met Samuel en zijn familie wat er met hen zal gebeuren. Je voelt hierdoor als lezer ook echt de angst van de personages, de angst voor het onbekende...

Het verhaal begint bij de arrestatie van de familie en volgt zo hun reis naar Kazerne Dossin. In het boek leef je echt mee de personages: je leest en beleeft wat ze allemaal moesten doorstaan op deze gruwelijke plek en hoe verschrikkelijk zij werden behandeld. Natuurlijk weet jij als lezer veel meer dan de personages, aangezien de meeste van ons al wel eens gehoord hebben van de gruwel van WO II. Jij weet wat voor gruwelijke dingen deze mensen nog te wachten staan eens zij op die trein stappen. Maar de manier waarop de schrijfster het verhaal verteld, laat je toch een beetje in het ongewisse. Je wil na elke hoofdstuk verderlezen om te weten te komen wat er verder zal gebeuren met de personages en hoe lang zij nog zullen overleven...

Aangezien ik veel lees, bekijk en beluister over dit onderwerp, dacht ik toch best veel te weten over WO II en de jodenvervolging. Maar dit boek heeft me toch weer iets bijgeleerd: in 1943 hebben 3 jongens uit Antwerpen geprobeerd om een trein onderweg naar Polen, tegen te houden. Zij slaagden erin om de trein te doen stoppen en zo Joden te helpen ontsnappen. Van deze jongens en hun poging om Joden te redden had ik zelf nog nooit gehoord. Het gaf me een warm gevoel om ook eens in de hoofden te kruipen van tegenstanders van het regime en mee te leven met mensen die de Joden wilden helpen.

Wat het lezen van dit verhaal voor mij extra speciaal maakte, was dat ik zelf dit jaar nog naar het museum aan Kazerne Dossin ben geweest. Dit museum is in mijn ogen nog steeds een must als je meer wil weten over WO II en de jodenvervolging. Het museum bevindt zich recht tegenover de kazerne waar het gros van het verhaal zich afspeelt.

Als u geïntresseerd bent in dit museum, dan vindt u via hun website meer informatie. Misschien kan u dit museum in een volgend semester bezoeken als cultuurevenement...

https://kazernedossin.eu/

Om af te sluiten wil ik nog meegeven dat ik heel blij ben dat er ook vandaag de dag nog jeugdliteratuur verschijnt over deze gruwelijk periode. Dit mag nooit vergeten worden, en verhalen zoals dit helpen zeker om de herinnering levend te houden.