Lezing in Bethanië - Ik ben er niet

Op 6 oktober nodigde psychiatrie Bethanië te Zoersel schijfster Lize Spit uit om te komen spreken over haar boek 'Ik ben er niet". Het interessante aan deze lezing vond ik dat het niet gewoon ging over Lize zelf en het boek dat ze geschreven heeft, maar dat er ook werd gesproken over psychische kwetsbaarheid en hoe dit naast de patiënten zelf ook de omgeving raakt.

Ik ben heel blij dat ik deze lezing heb kunnen bijwonen. Het feit dat het er ook medewerkers van de psychiatrie deelnamen aan het gesprek was voor mij echt een meerwaarde. Zo kreeg je echt een mooi en volledig gesprek waarbij je aan de ene kant Lize Spit had die over haar boek vertelde, maar onrechtstreeks ook over haar eigen ervaringen als 'omgeving van een persoon met psychische kwetsbaarheid' en aan de andere kant professionals die dag in dag uit met deze mensen werken en hen begeleiden. Als buitenstaander kreeg ik zo een mooi beeld van de moeilijkheden die vaak voorkomen.

Het publiek kreeg zelf ook de mogelijkheid om vragen te stellen aan de sprekers. Op dat moment kwam er een man naar voren die zelf een psychische kwetsbaarheid had en die graag zijn verhaal kwam doen. Ik schrok echt van het feit dat hij hier zo open over kon zijn voor een grote groep onbekende mensen, maar hij vertelde zeer uitgebreid over zijn eigen ervaringen en ook over het feit dat het taboe nog steeds zo groot is. Ook gaf hij aan dat hij bang was dat, door dit soort boeken, het beeld dat mensen met een psychische kwetsbaarheid gevaarlijk zijn, nog maar eens gevoed wordt. Zijn mening werd duidelijk geapprecieerd door zowel Lize Spit als de rest van de sprekers. Lize gaf toen zelf aan dat ze natuurlijk een schrijfster blijft en dat het boek dan wel gebaseerd mag zijn op haar realiteit, toch blijft het een fictief verhaal dat ook verkocht moet worden, en waarbij het spanningselement dus wel aanwezig moet zijn. Ik vond dit zelf een interessante discussie aangezien ik tot dan de overtuiging had dat boeken zoals dit er net voor zorgden dat het taboe doorbroken werd.

Wat denken jullie hierover? Hebben boeken zoals 'Ik ben er niet' een taboedoorbrekende functie of voeden ze net het taboe dat al aanwezig is?

Hieronder nog enkele sfeerbeelden van de lezing:

Ik schreef ook een blogpost over mijn ervaringen tijdens het lezen van het boek 'Ik ben er niet'. Deze blogpost kan je hier terugvinden.

Blogpost 'Ik ben er niet"

Lize Spit - Ik ben er niet

Zoals jullie ondertussen misschien wel weten, lees ik graag boeken in het thema van psychologische kwetsbaarheid. Dit semester kwam er een mooie kans op mij af aangezien er in de psychiatrie van Bethanië een lezing werd georganiseerd waarin Lize Spit wat meer kwam vertellen over haar nieuwste boek. Daarnaast ging zij hierover ook in gesprek ging met enkele psychologen en andere professionals. Ik was enorm benieuwd naar dit gesprek en daarom koos ik ervoor om dit boek ook te lezen voor mijn cultuurportfolio.

Ik schreef ook een blogpost over de bijgewoonde lezing. Deze blogpost kan je hier terugvinden:

Blogpost lezing

Wat meer informatie over de schrijfster - Wie is Lize Spit?

Lize Spit groeide op in de Antwerpse Kempen, maar woont sinds 2005 in Brussel. Ze behaalde een master Scenarioschrijven aan het RITSC. Ze won zowel de publieks- als juryprijs bij write Now! in 2013.

In 2016 verscheen haar debuutroman ‘Het Smelt’, waarvan meer dan 200 000 exemplaren werden verkocht. Er volgden vertalingen in twaalf landen en een verfilming. Het boek won de Bronzen Uil, de Boekhandelsprijs, de Hebban-Debuutprijs, werd NRC boek van het jaar en haalde de shortlist van de Libris Literatuurprijs en de Premio Strega Europeo. In december 2020 verscheen haar tweede roman ‘Ik ben er niet’.

Naast haar boeken heeft Lize Spit ook nog andere bezigheden. Zo werkt ze als gastdocent creatief schrijven voor LUCA School Of Arts en RITSC en is ze columnist bij De Morgen.

Mijn beleving van het boek 'Ik ben er niet'.

De quote die het boek mooi samenvat voor mij is de volgende:

"‘Wij waren de twee scheefgezakte pilaren die, zodra je ze tegen elkaar aan deed leunen, steviger zouden staan dan één ongeschonden, op zichzelf staande pilaar ooit kon. Het zou goed komen met ons, zolang we samen bleven.".

Ik vind deze quote echt heel mooi. Twee mensen die heel wat hebben meegemaakt, uiteindelijk elkaar gevonden hebben en nu sterker staan dan ooit tevoren... Daar begint het verhaal van Leo en Simon. Beiden hebben geen makkelijke jeugd gehad en dat is toch iets wat hen duidelijk verbindt. Ze vinden rust en geborgenheid bij elkaar en dit maakt hen immens sterk. Naarmate het verhaal vordert, begint Simon te veranderen. Hij krijgt vreemde ideeën en Leo herkent Simon steeds minder en minder. Hopeloos gaat ze op zoek naar hulp. Hulp zoeken voor de problemen van Simon blijkt nog niet zo simpel, iets wat jammer genoeg ook de realiteit is.

Ik vond het boek echt heel goed. Op een bepaalde manier was het voor mij zeer herkenbaar omdat ik wel op de hoogte ben van de problematiek die aanwezig is in het milieu van de geestelijke gezondheid. Ik prijs mezelf zeer gelukkig dat ik het nog niet van zo dichtbij heb moeten meemaken als beschreven wordt in het boek, maar ik kan er mij zeker iets bij voorstellen. Lize Spit beschrijft de zwaarte en de last die Leo doorgaat echt magnifiek vind ik. Het is en blijft een immens moeilijke situatie en jammer genoeg is er nog steeds heel wat taboe rond het onderwerp van geestelijke gezondheid. Boeken zoals 'Ik ben er niet' kunnen in mijn ogen zeker hun steentje bijdragen in het bespreekbaar maken van deze onderwerpen.

Ik raad iedereen dit boek aan, omdat je echt een mooi beeld krijgt van de machteloosheid die mensen doormaken wanneer iemand in hun omgeving te maken krijgt met psychische kwetsbaarheid. Zelfs al ben je niet echt geïnteresseerd in psychologie en dergelijke onderwerpen, dit boek is echt zeer goed. Het verhaal is zo opgebouwd dat er heel wat spanningsopbouw aanwezig is waardoor je telkens wil blijven verderlezen. Zeker een aanrader dus.

Hoe zit het met mijn cultuurbeleving?

Na 2 jaar cultuurportfolio is het wel eens nuttig te kijken hoe ver ik al gekomen ben in mijn cultuurbeleving en waar ik eventueel volgend jaar tijdens Nederlands 5 nog extra op kan inzetten.

Ik gaf in mijn reality check al aan dat ik wel degelijk een cultuurparticipant was, en dat ik ook al probeerde mijn horizon te verbreden.

Op vlak van boeken en literatuur heb ik voornamelijk geleerd dat ik mezelf niet moet afsluiten voor jeugdliteratuur en non-fictie. Beide genres hebben me voor dit cultuurportfolio weinig kunnen boeien, maar ik moet mezelf hier nu toch ongelijk in geven. Ik blijf wel van mening dat je een boek moet lezen dat je wil lezen, dus je gaat mij niet snel iets zien vastpakken volgend jaar waar ik totaal geen interesse in heb. Door zulke boeken te moeten lezen is mijn liefde voor lezen na mijn puberteit volledig verdwenen en het is pas recent dat ik deze terug heb gevonden. Ik ben dus geen voorstander van boeken lezen die je niet aanspreken. Zoek nieuwe dingen, maar zorg dat je wel degelijk interesse toont in het boek of er nieuwsgierig naar bent.

Op vlak van toneelvoorstellingen en andere cultuurevenementen heb ik het gevoel dat ik het op veilig heb gespeeld. Volgend jaar wil ik hierin toch nog echt een stapje verder gaan. Ik daag mezelf uit om iets totaal anders te doen dan hetgeen ik tot hiertoe gedaan heb. Ik kan misschien eens horen bij medestudenten die hier ervaring in hebben of zij mij iets kunnen aanraden?