Lezing in Bethanië - Ik ben er niet

Op 6 oktober nodigde psychiatrie Bethanië te Zoersel schijfster Lize Spit uit om te komen spreken over haar boek 'Ik ben er niet". Het interessante aan deze lezing vond ik dat het niet gewoon ging over Lize zelf en het boek dat ze geschreven heeft, maar dat er ook werd gesproken over psychische kwetsbaarheid en hoe dit naast de patiënten zelf ook de omgeving raakt.

Ik ben heel blij dat ik deze lezing heb kunnen bijwonen. Het feit dat het er ook medewerkers van de psychiatrie deelnamen aan het gesprek was voor mij echt een meerwaarde. Zo kreeg je echt een mooi en volledig gesprek waarbij je aan de ene kant Lize Spit had die over haar boek vertelde, maar onrechtstreeks ook over haar eigen ervaringen als 'omgeving van een persoon met psychische kwetsbaarheid' en aan de andere kant professionals die dag in dag uit met deze mensen werken en hen begeleiden. Als buitenstaander kreeg ik zo een mooi beeld van de moeilijkheden die vaak voorkomen.

Het publiek kreeg zelf ook de mogelijkheid om vragen te stellen aan de sprekers. Op dat moment kwam er een man naar voren die zelf een psychische kwetsbaarheid had en die graag zijn verhaal kwam doen. Ik schrok echt van het feit dat hij hier zo open over kon zijn voor een grote groep onbekende mensen, maar hij vertelde zeer uitgebreid over zijn eigen ervaringen en ook over het feit dat het taboe nog steeds zo groot is. Ook gaf hij aan dat hij bang was dat, door dit soort boeken, het beeld dat mensen met een psychische kwetsbaarheid gevaarlijk zijn, nog maar eens gevoed wordt. Zijn mening werd duidelijk geapprecieerd door zowel Lize Spit als de rest van de sprekers. Lize gaf toen zelf aan dat ze natuurlijk een schrijfster blijft en dat het boek dan wel gebaseerd mag zijn op haar realiteit, toch blijft het een fictief verhaal dat ook verkocht moet worden, en waarbij het spanningselement dus wel aanwezig moet zijn. Ik vond dit zelf een interessante discussie aangezien ik tot dan de overtuiging had dat boeken zoals dit er net voor zorgden dat het taboe doorbroken werd.

Wat denken jullie hierover? Hebben boeken zoals 'Ik ben er niet' een taboedoorbrekende functie of voeden ze net het taboe dat al aanwezig is?

Hieronder nog enkele sfeerbeelden van de lezing:

Ik schreef ook een blogpost over mijn ervaringen tijdens het lezen van het boek 'Ik ben er niet'. Deze blogpost kan je hier terugvinden.

Blogpost 'Ik ben er niet"